Buscar este blog

martes, 30 de octubre de 2007

LA TERAPIA DE EDUCAR O EDUCAR PARA LA TERAPIA

a quienes aman los muchos limbos que nadie quieren conocer.


Explicando aquello que uno no quiere dice cosas que no debería nunca decir. Eso pasa. Y seguramente más amenudo de lo que uno le gustaría. La soledad universal del prisionero que s'explica a todos sin que nadie le escuche es una figura platónica bonita. Hablar para que nadie te escuche, para que nadie te entienda. Saber requiere coraje, saber implica valentía. Más fácil ignorar. En ese proceso que es educar al otro nos sentimos más de mil veces solos. Quizás acompañarnos de otros no es conveniente porque nos distrae.

Por eso educar es una terapia, una terapia para con uno mismo, para descubrirnos a nosotros en el camino que recorremos en la vida. Vivir es este ejercicio de domesticación de aquello que somos y aquello que nos hacemos de manera terapeutica como si se tratara de ofrecernos una curación permanente para una vida que nos duele. Educar és sanar, sanar para curar para aprender a que la vida te duela menos o como mínimo de otra manera.

Si nos preguntamos sobre la educación y su función o su papel podemos entender que esta idea terapeutica de la educación como un proceso de liberación personal , de uno mismo, de lo que realmente es para encontrarse con lo que realmente es resulta fascinante. Quien no se quiere descubrir a si mismo seguramente reniega de todo conocimiento y de todo proceso de educación. Educar para sanar lo que uno tiene o lo que le pasa a uno y así conseguir liberarse de todo lo que el mundo nos presupone: los prejuicios, las valoraciones por avanzado, los falsos saberes, las personalizaciones que proyectamos en los objetos, las confusiones..... La terapia tiene este poder de curación , de sanación para que uno mismo sea lo que el mismo es. Si pensamos ahora esto y lo podemos aplicar a todos los campos entenderemos el porque los griegos estaban obsesionados en saber gobernarse a si mismos , teniendo cura de si mismos. Las diferentes catarsis o purificaciones que realizaban les permitia a través de la tragedia o la filsofia misma encontrar esos caminos terapeuticos que le permitieran acceder a su propia identidad personal. La vida y su brevedad obligan a uno a encontrar un lugar en el mundo que le ayude a estar bien con aquello que es y aquello que ha hecho de si mismo .

8 comentarios:

Muriel dijo...

Y no crees que a veces cuando educamos ( que no cuando nos auto-educamos)transmitimos, de manera subliminal y otras explícita, todo aquello habriamos querido ser?
Llegir-te sempre em fa pensar, i emocionar-me.

Anónimo dijo...

Durant el període d'educació, hi ha dos problemes: un, quan ens auto-eduquem; l'altre quan intentem educar.

Sigui en el primer o en el segon cas, sempre ens fem la mateixa pregunta: Estem educant de manera correcta?

La resposta no és, ni ens arriba de manera senzilla. Però hem de tenir en compte que, fins i tot la més mínima senyal ens estarà donant la resposta.

Bon pont.
Fins dilluns.

Anónimo dijo...

No entendido muy bien el concepto de educarte a ti mismo o saber educar. El día que te encuentras a tí mismo crees que nadie te puede derrumbar y te haces fuerte pero no es el hecho de averte educado sinó de haver aprendido no? Pero igualmente, no puedes conseguir tener una felicidad completa, aunque seas feliz siempre, en algun momento, habrá algo que te duela y te puede volver a derrumbar o no. Por eso tenemos sentimientos que puede que nos castiguen cuando creemos que estamos bien. No por educarte vas a dejar de sufrir, porque creo que la educación no te hace ser frio.
CARMEN

Anónimo dijo...

Nosotros solo somos el barro y los que nos educan,los que nos rodean, són los artesanos.A esa figura podemos ponerle adornos, educandonos nosotros mismos.Pero una vez seca la figura no podemos retocarla a nuestro gusto, és como si ubiesemos dejado pasar la frescura de la joven educaion, de la remodelación de uno mismo.
Una vez echa esa figura podemos escojer en que altura de la estanteria queremos que nos pongan, escoger el tipo de la realidad queremos ver.

Att: Iván Díaz

XAVIER ALSINA dijo...

Tinc molt clar muriel que efectivament educar vol dir projectar el que som, el que ens diem, el que ens agrada ser, el que no ens agrada ser, el que pretenem ser i a vegades no som. Però quina seria la diferència entre educar i autoeducar-se ?

XAVIER ALSINA dijo...

apreciada judith penso que està molt bé la diferència entre educar i autoeducar. Segurament no resulta tant un procès separat com si fos primer un i desprès l'altre sinó més aviat penso que sempre ens estem autoeducant i eduquem als altres.
Educar correctament ? Doncs crec que aquesta és la gran pregunta que sempre ens fem : qui té fills o filles, qui té alumnes o alumnas, qui té nois o noies , qui ... I segurament la paraula "correcte" em resulta "sospitosa". Educar coherentment,amb autenticitat,honestament, .... seria millor no ?

XAVIER ALSINA dijo...

Carmen me ha gustado mucho que hayas participado por primera vez. Pienso que tienes muchas ideas por contar y muchas cosas por decir. Fijate que tu misma te respondes : educarse uno mismo no es otra cosa que aprender de no mismo, de sus propios errores, de sus ratos de felicidad, de sus momentos tristes, de sus odios, de sus amores, de sus pasiones, de sus iras, de su rebeldía, de su pasividad. Aprender a ser lo que uno quiere hacer de si mismo, con su vida, con su persona. Sentirse bien con lo que haces, lo que dices, lo que piensas.. Aunque te cueste y te sea difícil. Dices una cosa importante : ser feliz no es un momento sino una vida. Cuando como tu dices "nos derrumbamos" seguramente aprendemos mucho de nosotros mismos. Educarnos es aprender de nosotros mismos. Sabernos caer cuando tropezamos sin rabia sin rencor pero también con la valentía de ese tiempo que necesitamos para estar bien con nosotros mismos. "sentirnos orgullosos de lo que hemos sido, de lo que somos y luchar para lo que queremos ser" de verdad, sinceramente. "Ligeros de equipaje , casi desnudos ..." como decía el poeta ... La felicidad no se explica, no se aprende sino más bien te la encuentras un día al final .

XAVIER ALSINA dijo...

Ivan la metáfora del barro y el artesano es bonita. Sin embargo no pienso que una vez el modelo esté cocido y hecho en el horno no se pueda transformar y pueda cambiar. Si que es cierto que luego la estantería, el lugar que se ocupa, lo que tu llamas circunstancias y adornos pueden más o menos configurar al model una realidad mejor o peor. Pero no olvidemos que lo básico no son las circunstancias ni los adornos sinó el modelo de barro. Pero yo me pregunto y te lanzó esta pregunta ;
¿ Y si en lugar de barro estemos hablando de plastilina o arena ?

PUBLICIDAD GRATUITA